Hoe moedeloos is moedeloos

Nog een dag dan is Tom weer thuis.Ik vind er niets van,misschien omdat ik toch al niet zoveel vind,ik voel des te meer,moedeloos,zo voelt het.Vandaag heeft Tom gebeld,ik weet niet waarom,dat heeft hij ook niet gezegd.De eerste keer had ik niet snel genoeg op genomen,meteen kwam het sms,je,dus je wilt me niet spreken?Tering tyfus!!!Sociaal als ik ben regeer niet zo netjes,dan gaat de telefoon weer,hoe is het met de kinderen? Goed.Hoe is het met jou? Eigenlijk heb ik geen flauw idee,ondertussen draaien mijn radars overtime,wat moet ik vragen, moet ik iets vertellen,maar wat dan?? Kans verkeken,sorry,slechte verbinding,nou tot dinsdag dan maar.Vervolgens komt Tess met de telefoon,deze mevrouw praat Engels,vast voor jou.De tante van Tom,ze verteld wat een goede vent hij is,hoe leuk de neefjes en nichtjes hem vinden,dat hij van mij en de kinderen houd,ik mompel wat,vervolgens vraagt ze of ze hem mogen houden.....
foute vraag,fout antwoord,hij mag zelf kiezen,ze vind het erg grappig,verteld dat ze van mij houd en we hangen op.       Depressie feit!!!  Ik weet het niet meer,wat kan ik nog zeggen?Moet ik het uitleggen?Spellen?Tekenen? Kan ik niet oordelen maar gewoon iets vinden? IK BEN DEPRESSIEF!!!!  
Dat is helemaal niet erg,er zijn meer mensen die dit overkomt,ik vraag geen medelijden,maar een beetje begrip?? Dat is toch niet teveel gevraagd? Begrip van de vent waar ik zeventien jaar mee getrouwd ben.
Nee,het word niets meer,hoe eenzaam kun je zijn?