Still counting

Grappig, het is zover....kerst is voorbij......nu, de laatste dag van het jaar.
En eigenlijk is alles hetzelfde, ja, kerst is voorbij, straks is het 2014.

Vanaf het moment dat ik mijn blog "count your blessings ", schreef, hield
dat mij bezig. Count your blessings, dat zijn er best veel.

Mijn vader en broer konden kerst bij ons zijn, het was best gezellig, anders dan bij anderen maar
we hebben gelachen, gegeten en natuurlijk gedronken (oke, niet iedereen, er was een BOB)
Stacy,Tess & Dylan waren thuis, lekker mijn gezin compleet!!
We zijn allemaal in goede gezondheid (heel belangrijk)
Ik weet wie mijn vrienden zijn, daar geniet ik van, en heb ik steeds meer tijd voor, we hebben werk,
ik werk met plezier, ik doe weer aan sport, daar heb ik vreselijk zere knieën van maar het is het meer dan waard, ik ga naar de fysio om iets aan mijn zere knieën te doen, daar geniet ik van, pijn is soms best fijn,
Stacy doet het goed op school en stage, Dylan draait lekker mee op het voortgezet onderwijs, hij is een mega eigenwijze puber met thuis een grote mond, dus, ga ik ervan uit dat dat bij zijn ontwikkeling hoort,
Tess "werkt"twee dagen, dat kost geld maar levert Tess veel plezier op en mij dus ook, ik ben ook eigenwijs en doe mijn Tess straks van school, omdat ik dat wil! Dan kan ze drie dagen "werken".
Bo en Lea zijn al leuke honden en nu hebben wij ook nog een Cora, onze "golden girl," .
Mijn zegeningen zijn eindeloos, je moet het alleen kunnen en willen zien.

2013, een goed jaar !!

Vandaag is voor mijn zoon de mooiste dag van het jaar, voor mij ook maar dan met een andere reden.
Vanavond gaan we fonduen omdat Tess dat wil, nog eens met zijn allen om de tafel, gezellig!!
Mijn vader doet niet mee, hij "viert"het oude jaar op zijn eigen manier,ik hoop dat hij daarbij zijn blessings count. Wat hij ook doet, hij doet het uit vrije wil, mijn zegen heeft hij.
Ik ben er klaar voor 2014, wat het jaar ook gaat brengen, ik blijf tellen!!!

Voor iedereen, een heel gelukkig,gezond,liefdevol en vrolijk 2014!!!!

Count you,re blessings

op zes december gebeurde het half zeven in de ochtend,ik stap in de auto,draai het contact om,
kerst muziek !!!! Een zwarte waas daalt over mij neer, een verstikkende zwarte wolk,het beneemt mij de adem,doet mijn ogen tranen,ik kan niet meer denken.

De dagen gaan door,ik draai mijn routines af, het plezier is weg, ik geniet niet van basketbal, van de kindjes op mijn werk of van mijn loopavond met mijn maatje. Ik ben boos en verdrietig.
Stomme kerst!!!

Met sinterklaas had ik dat gevoel een paar jaar geleden ook, dat ging "over",geen drukte meer,geen gedoe.
Kerst is toch anders, daar groei je niet overheen, kerst is voor jong en oud.
Even was ik er nog gerust op dat kerst wel oké zou zijn, geen gedoe, gewoon eten, thuis met de kachel aan,
kopje koffie,uitslapen,zen.

 Mijn vader vertelde dat mijn broer zou komen, in plaats van,.....gezellig,..... wanneer ? Kon ik alleen uitbrengen,..... oh,..... met kerst??? Ik hoorde mijn stem overslaan.

Ja, met kerst. Kerst vier je "gezellig"met familie. Dat kan best gezellig zijn, mijn ervaringen zijn wel iets anders, ik zal dat niet uitweiden, wie ons kent begrijpt het. Kerst is best ingewikkeld in een gezin met bijzondere mensen, voor ons is het al lastig maar om dan nog meer bijzondere mensen in huis te hebben kan  ronduit vervelend zijn. Probeer dan al die kerstballen maar eens in de lucht te houden!

Er is in al deze onzekerheden één gegeven............of ik het nou leuk vind of niet......op een dag is het kerst!   JINGLE BELLS<JINGLE BELLS. HOHOHO!!!!

DUSZZZ, ben ik al dagen bezig boodschappen te halen. Dat doe ik zoals ik ben, zonder briefje.
Ik begeef mij met mijn boodschappen kar door de winkel tussen allemaal geordende mensen met lijstje,
ik loop zigzaggend heen en weer en verzamel voedsel wat mijn gezin plus uitbreiding (lees vader & broer)
lusten. Thuis bedenk ik wat daar nog bij moet om de maaltijd tot een geheel te laten komen om mij vervolgens weer op weg naar de winkel te begeven. In de daarop volgende dagen komt iedere bijzonderheid met nieuwe ideeën voor de boodschappen en dit gaat dan zo,n vier dagen door.
Vandaag, op de dag voor kerst gaat Tom nog even boodschappen, ook hij heeft nog wat dingen bedacht die hij lekker vind, (niet dat er iemand op de hoogte is van het menu,dat speelt pas morgen)
Onze voorraad kast en koelkast zijn gevuld!!!! Aan eten en drinken ontbreekt het ons zeker niet.

Ondertussen is mijn broer al twee dagen bij mijn vader, dat ze komen is (bijna) zeker. Wanneer ze komen,dat is nog een vraag. Bevalt dag één,dan komen ze misschien ook wel op dag twee, maar er kan altijd iets tussen komen.

Ondertussen kan ik weer een beetje lachen, ik heb zelfs nog een kerstboom gekocht, toch zeker wel één van zo,n vijftig centimeter, er is nog geen bal kapot, dat geeft toch hoop.
Ik kreeg ook nog een tip uit Amerika, count you,re blessings, dat doe ik bij deze !!!!!!

nog drie nachtjes slapen, dan is kerst voorbij!!!!

Rest mij nog om iedereen hele fijne kerstdagen te wensen!!!!!

Lieverds, soms zit het even niet mee en lijkt alles donker en moeilijk, vergeet nooit dat jullie bij elkaar horen, jullie zijn het liefste in mijn leven !!

Deze is voor Jullie omdat ik zoveel van jullie houd!!!!!

Veertien

Veertien jaar ben je, al,of nog maar ?!
Als heel klein mannetje kwam je te wereld, die nacht werd je heel ziek,
jij en de dokters vochten, gelukkig ging het goed.
Zes weken later werd je weer ziek, weer het gevecht, wat ben je sterk!
Wat ben je leuk,en lief,en stoer en wat houden we toch enorm veel van je.

Je wordt een prachtig,eigenwijs manneke.
We noemen je willie wortel, je bedenkt van alles en knutselt wat af.
Je gaat naar school, die vriendjes vindt je leuk maar dat school gebeuren,
waste of time!

Dan wordt je weer ziek, dit keer is het een lang gevecht.
Je wint!!!! Dappere krijger, je krijgt het niet kado.

Je neemt afscheid van je basisschooltijd.
Een nieuw begin.

En nu, nu ben je veertien jaar geworden,
Lange stoere sterke puber, grote mond, maar nog steeds een
klein hartje. Je fietst naar school, computert, bent gek van je
reptielen en vooral van je prachtige mechelaar Cora.

Je kijkt niet achterom, achterom maakt je boos, je bent Dylan,
Dylan van nu, niet Dylan van toen.
Toch wordt je regelmatig geconfronteerd met je verleden, je wilt je
rugzak graag weggooien maar hij hoort bij je,je moet hem dragen.

Al veertien en zoveel meegemaakt.
nog maar veertien en nog zoveel leven voor je.

Lieve Dylan, ik kan in woorden kan ik je niet vertellen hoeveel ik
van je houd, tot de maan en terug!!
Ik houd van je, stoere dappere krijger, jij verdient nog zoveel
liefde,gezondheid en vrolijkheid in je leven!!

Tegen wind

Het zat natuurlijk al een poosje mee, de wind in de rug.
Cora die ons leven kwam verrijken, een super hond.
Rocky kwam logeren,en logeert nog steeds.
De kids gaan hun gang.

Alleen Tess, onze Tesske
Ze bleef maar afvallen, een pond in de week,tien weken
later is dat wel vijf kilo.
Bij mij zou het niet opvallen, maar Tess met haar 1,83 cm,
dan is 54 kilo wel heel weinig.
Ik haal slagroom, chips, zalm en roomkaas, sportdrank en
chocolade, ze groeit drie ons en valt er vijf weer af.

Bezoek aan de huisarts en het ziekenhuis.
Uitsluiten,zegt de huisarts,gelijk heeft ze.
Ondertussen weten we allemaal beter.

We gooien het over een andere boeg,
minder school en dan "werken " op de
boerderij waar Tess woont.

Dat is niet "zomaar" klaar, het gaat over geld, over regels,
afspraken, over inzicht.
Instanties en mensen buigen zich erover, wat kan,wat mag,
ik schreef al eens een blog, "papieren kind ", hier gaan we weer.
Ik struikel over regels en meningen.

School gaat schoorvoetend akkoord, ik begrijp het.
Op de boerderij is het mogelijk, de huisarts geeft steun.
De gemeente denkt mee.

Dan is er een juf, ze knikt ja, weet het precies, ze is
tenslotte juf.
Ineens is er een misverstand,een mis in het verstand!
Juf heeft het over modules die afgemaakt moeten worden.
Modules?? Ik heb het over kilo,s over verdriet, over uitputting
en onbegrip.

Ik houd voet bij stuk,over mijn lijk, niet over die van mijn Tess!!
Tess blijft op de boerderij om te werken.
Ik doe mijn telefoon op stil, deze juf kan ik even niet spreken.

Vrijdag moet ik Tess ophalen, het vervoer is nog niet geregeld,
iets met bureaucratie ofzo.
Ze zit aan haar tafel en kleurt, mijn hart huilt, mijn Tess met haar
prachtige gave.Ze kleurt.

Toch zit Tess ontspannen in de auto, ik heb haar lang niet zo gezien,
ontspannen.
Ze is al een beetje gegroeid.
Misschien zijn we weer op de goede weg, de goede weg voor Tess!

De echo van Tess

Tess moet voor een echo van haar nier en onderbuik.
Duidelijke instructies, twee uur van tevoren plassen, veel drinken..... moet te doen zijn toch?
Om half twee haal ik Tess van school, goed gedronken Tess? Ja, hoor!
Ook had ik nog drinken mee.

Er wordt begonnen met een echo van de nieren, deze zijn mooi te zien en er valt een last van mijn schouders,
Tess heeft dus goed gedronken.
Als de echo meneer het apparaat naar de onderbuik verplaatst zeg hij vol verbazing...... een lege blaas?????

Ik krimp in elkaar maar Tess zegt opgewekt, ik heb vanochtend echt een kop thee gedronken!

Goed zo Tess, ik ben trots op je!!

Een cadeautje

Gewoonlijk herken ik een cadeautje, verpakt in papier,met of zonder strik.
Afgelopen weekend werd ik verrast met een cadeautje, ik herkende het eerst niet eens.
De gever heeft het vast ook niet zo bedoeld, is zich er waarschijnlijk niet van bewust,
dat maakt het nog mooier.

Lieve mensen, een gewone zaterdag, een "lastige"puber en een  leuke hond, koffie en appeltaart,
een eerlijk verhaal, verwarring en verdriet, duidelijkheid.

Een mooie stoere man met een verhaal, een dappere puber met een verhaal, een prachtige herder met een verhaal. Ze delen iets, de opvoeding van de hond,

Op een afstand volg ik, het "verhaal" raakt mij, maar ik ken hun woorden niet, ze delen iets, ik deel niet mee.
Ze snappen elkaar ook zonder woorden, ze delen niet hun verhaal,dat is niet nodig.
De hond is hun gemeenschappelijke deler. De man met kennis en ervaring, de jongen met honger naar kennis.

Terug aan tafel eten we soep met brood, we praten nog wat na.
Pas later op de dag zie ik het cadeau,............. berusting, duidelijkheid, liefde voor wat hem zo lief is, zijn hond.

Vaak vind ik het leven ingewikkeld, mensen,de maatschappij, iedereen vind iets, ik lees niet zo goed tussen de regels, wat wordt er bedoelt,wat wordt er gevraagd, woorden en lichaamstaal zijn niet hetzelfde.
Hier was geen dubbele bodem, geen bedoelingen,niets onduidelijk, dit was puur.

De man, de jongen en de hond, lachen,tranen en begrip.

Ik ben verrast, gelukkig en diep geraakt, wat een geschenk!!

Er tussen uit

Na een hele hele lange tijd is het zover, ik ga er even tussenuit!!
Samen met Inge en Aaf, en dat wordt lachen.
Ik heb al in geen tijden echt meer gelachen, met van die tranen biggelend over je wangen.
Ik heb er zin in.Héél veel zin.

Ik denk dat ik mijn telefoon ergens onder in mijn koffer doe, niet bereikbaar.
Voor Tess heb ik nog geprobeerd een slaap plekje te creëren op de boerderij
maar het weekend was vol,helaas.
Dylan gaat zich wel redden, hij heeft Cora, hij heeft het er maar druk mee.

En Tom...........ja, ik denk dat er geen hoop meer is, hij heeft kinderen maar is geen vader.
Als hij zijn ding doet en Dylan zijn eigen ritme laat volgen dan hebben ook zij een rustig
weekend. Maandag ben ik er weer, dan "brei" ik weer alle losse eindjes aan elkaar.

Het verhaal van Cora

In mijn jeugd had ik één wens, een hond. Ik voelde mij vaak eenzaam, ondanks de vrienden die ik had,
ik kan die eenzaamheid niet uitleggen en dat is nu ook niet belangrijk.
Mijn zoon is ook eenzaam, ondanks de vrienden om hem heen, hij heeft iets mee gemaakt wat ongrijpbaar is en zeker niet te begrijpen. Hij is geen prater, hij kan het ook niet uitleggen, we zouden hem niet begrijpen.

Ik ben een denker, ik kijk naar mijn kind en zie zijn pijn, ik wil hem zo graag helpen maar heb de middelen niet.Ik denk na.....wat kan ik wel?

 Dan, voel ik de liefde voor mijn dieren, non verbaal, ze doen niets...... ik lees,ze liggen te slapen, ik ervaar hun warmte, ik kijk, ze kijken op, verder niets.

Ik weet wat mijn zoon nodig heeft, al heel lang herken ik de behoefte van mijn zoon.
Zal ik het doen? zal ik eraan toegeven?

Op een dag zegt hij, "ik denk dat ik een hond nodig heb, een mechelse herder".
Ik zie,voel,ervaar zijn pijn, zijn onmacht ,zijn verdriet.
Ik wil hem geven wat hij nodig heeft.

Opeens komt alles samen, het moet zo zijn, JanWijtze en Griet,Meneer Jan, en Cora, Cora de mechelaar.
Het lijkt te mooi om waar te zijn maar deze keer is het echt.

Nu is er Dylan, Dylan en zijn mechelaar, Cora.

Voor de bijl

Ja hoor, die is thuis, wat een geluk, nu zitten wij met de tranen in de ogen GEWELDIG!!

Je schreef al, ”dit is te mooi om waar te zijn”. Geniet maar  met volle teugen.

Groet,

Jan Wijtze en Grietje

Samen delen.


Ik had er alweer lang over nagedacht, en hoe meer ik dacht hoe zekerder  ik het wist,Dylan had een hond nodig!

Blije dag

Vandaag was de dag weer anders.
Terwijl ik buiten de was aan het ophangen was, overviel mij een gevoel van geluk  (terwijl ik de was aan het ophangen was!!) De zon scheen de vogels vloten en de honden renden rondjes door de tuin.
Tess lag nog op bed, ik had uitgeslapen tot negen uur omdat Dylan bij zijn grote zus sliep, wat een luxe!
Ik voelde mij tevreden over de gesprekken omtrent Dylan en Tess, Tess is lekker thuis, ik weet dat ze mij de hele dag (behalve als ze in bed ligt) claimt, maar ik kan zien wat er met haar gebeurt.
Vanmiddag ben ik met mijn oudste dochter naar de stad geweest, wat was het gezellig, wat is ze lief en stoer! Ik heb ook nog een nieuwe broek, nu heb ik er drie ! roep ik blij uit, we geven elkaar een high five.
Mijn bijzondere gewone kind! We kopen een mooie nieuwe warme jas voor Tess, een rode.
Vanavond ren (lees, strompel) ik mijn kilometers met mijn lieve loopmaatje, het valt niet op, we vinden zelf dat we het geweldig hebben gedaan,dat is wat telt ! Thee, chocolade en mijn vriend de papegaai, zo
 eenvoudig, zo blij!

T,blijft moeilijk

Vandaag het eerste gesprek op Dylan zijn nieuwe school. Zes weken na aanvang !!
Ik was in alle staten, mijn kind is al weken moe, héél moe, kanker moe, dat blijft lastig te begrijpen voor iemand die hier nooit mee te maken heeft gehad. Alle kinderen zijn namelijk moe...........,tsja, das waar.
Ik wordt er zo moe van!!

Ik heb eerst mijn gal gespuwd,verder was het gesprek prima. Nu maar hopen dat er iets gaat gebeuren.

Gelijk daarna het gesprek op de logeerboerderij van Tess. Ik was nog emotioneel uitgeblust.
Gelukkig was dit een ander soort gesprek, een gesprek over grote zorgen omtrent de gezondheid van Tess.
We zitten op één lijn, nu school nog op deze lijn krijgen. Er is weer werk aan de winkel!!

Tess is nu thuis, ik probeer lief en zorgzaam en rustig te zijn, Tess heeft zo veel drukte in haar hoofd dat zelfs Lea er druk van wordt, dit hondje voelt Tess zo goed aan, kon ze maar praten!!

Nog twee weken dan ga ik lekker een weekend weg met mijn vriendin mutsen, héérlijk.

Accepteren

     

Lieve pap,deze is voor jou. Wij weten niet wat accepteren betekend.................dat kan ook niet.

De pipowagen

Bijna een jaar geleden kwam hij voorbij, de pipowagen.
Toen ik het las dacht ik gelijk,dat is iets voor mijn Tess, sapperdeflap.

Nu was de tijd, samen er even uit.

Ik maak me zorgen, je bent zo mager,je klaagt, je zit niet lekker in je vel,
en dus kom je op donderdag naar huis,gaan we op vrijdag naar de huisarts,
we prikken bloed en stappen in de auto,Lea mag mee,je lieve Lea.
Zo gaan we op weg naar de pipowagen.Ik heb er zin in!

Ooit toen ik nog jong was en ongeduldig ging Tess mee naar Griekenland,naar Kos,
het eiland van mijn moeder. Ik zag er tegen op, Tess, trage Tess, bang voor nieuwe dingen.
Mijn moeder zei, stel je er op in, je hebt Kos al gezien, we gaan voor en met Tess, rustig en kalm.
Het kwam goed.

Een weekend voor Tess, rustig en kalm, en......heel langzaam.

Een prachtige plek en een prachtige wagen, rose en rode rozengordijnen rond het bed,
een tafel, twee stoelen en een kastje.
Tess wilde naar de mac en rustig en kalm heb ik vijftien kilometer heen en vijftien kilometer terug gereden voor...............6 kipnuggets! We hebben nog even gewandeld en gingen vroeg naar bed.
De volgende ochtend kregen we om tien uur ontbijt, een eitje,brood beleg,thee en koffie.
Hongerig door gebrek aan eten de avond ervoor schoof ik drie boterhammen naar binnen,
Tess rolde uit bed, nam een schaaltje hagelslag op brood, at iets meer dan de helft op en wilde een ei,
nog een kopje thee met drie zakjes suiker en het ontbijten was klaar.In de tijd die Tess nodig had om aan te kleden kon ik met gemak nog twee koppen koffie drinken en wandelen met de hond.

Tess wilde winkelen in Heerenveen dus  gingen we op weg . Al snel ontdekte ik wat Tess wilde in Heerenveen, een mand voor Lea !! Deze had ze al eens gezien.
Gelukkig konden we in deze winkel niet pinnen en kon ik onze tijd in Heerenveen wat rekken.
Tess paste een jas en vest en ik een broek, het vest en de broek hebben we gekocht, hierna snel terug voor de mand voor Lea. Toen had Tess het gezien!! We kunnen terug!!!
Met een kortingbon hebben we nog negen kip nuggets gehaald, lang leve de plof kip!

In de pipo wagen wilde Tess eerst slapen, vermoeiend hoor, winkelen.
Ik heb een uurtje gewandeld met Lea en een spelletje gespeeld op de tablet.

Deze keer wilde ik toch wel "echt"avond eten. In een dorp verderop zit een eetcafé, gezellig en lekker!
Tess wilde liever in de auto eten..............................,helaas. Dat leek mij nou niet zo handig!
Tess koos voor de poffertjes, nee, geen broodplankje vooraf.Ik koos kipsaté met aardappeltjes en groente.
Ik kon Tess twee keer fristi aanpraten, toch weer wat calorieën, ik nam koffie na met lekkers.
Dit lekkers bestond onder andere uit slagroom, Tess haar favoriet, ik voelde mij een goede slimme moeder toen Tess de slagroom heerlijk naar binnen werkte!

In de pipo wagen zijn we samen op muggenjacht gegaan, daar wordt je moe van en Tess ging al snel slapen.
Ik speelde nog een spelletje en genoot nog even na van "ons" weekend.
Lieve malle Tess, bedankt voor dit mooie rustige kalme weekend!

Op de rails

Belgie was een aanslag op mijn energie en emotie.
Het verblijf met Dylan was mooi, fijn en bijzonder, steeds weer kijk en luister ik vol verbazing naar dit kind.
Zo anders, zo ongrijpbaar voor mij, ik kan nog veel van hem leren,hij ook veel van mij,mocht hij dat willen.

Mijn broer blijft me verbazen, ik kan er niets mee. ik was boos,verdrietig en verbaasd, toch moet ik om hem lachen,hij vertederd mij. Ik laat het los, hij is mijn broer en ik houd van hem, wat er nog van hem is en wat er van hem geworden is.

Het was goed.

Vervolgens werd mijn oudste kind 19 jaar. Het kind dat van mij moeder maakte.
Ze woont niet thuis en wilde haar verjaardag niet thuis vieren, dat is oké.
Ik heb haar ontbijt gebracht, ik moest haar zien en feliciteren, daarna heb ik mijn lekkerste
taart gehaald. S,avonds gingen we lekker uit eten, Stacy vier vriend+dinnen, pake, Tom en ik,
we aten in de E 10, het wokpaleis, het had beter Eet 14, kunnen heten, WAT een FABRIEK! Maar ik moet toegeven, het was voortreffelijk! Gelachen hebben we ook, wat heb ik toch een mega maffe puber, heerlijk.
(Deze begrijp ik ook nog vaker wel dan niet)

Ondertussen is school begonnen, Dylan fietst iedere dag naar school en nu, twee weken verder, heb ik hem nog geen één keer hoeven brengen!!!!  Kritisch kijk ik naar hem, wanneer stort hij in??
Ik ga binnen kort geloven dat het echt is. Mijn stoere kerel, GOGOGO!

Met Tess gaat dat helaas niet op, ze is erg dun, ze klaagt. Geen nieuwe school,geen nieuwe omgeving,toch is het opstarten zwaar. Ik gun haar zoveel meer, blijheid. Het heeft tijd nodig
Aankomend weekend gaan we samen logeren in een pipo wagen, Ik mama-loe!

Ik ben begonnen met start to run, samen met mijn loopmaatje, wat kan een lijf miserabel in elkaar steken!
Als drie weken loop ik achterstevoren de trap af, knieën als die van een olifant.
Daarbij ben ik weer begonnen met basketballen en daar doe ik het allemaal voor!
Wat kan het leven leuk zijn, door één avond in de week anderhalf uur rond te rennen als een blinde kip, meer schoten te missen dan te raken, vervolgens avond aan avond op de bank te hangen met in ijs ingepakte knieën. Vraag me niet waarom, vraag me niet wat ik er leuk aan vind, ik weet het niet, misschien is het gewoon nostalgie, het heeft één voordeel, het voelt als het op de rails hebben van mijn leven!!

België

Ik heb het weer voor elkaar!!

Mijn dochter moet naar school, mijn vader moet naar mijn broer, mijn zoon wil op vakantie,
ik ben maar alleen ! Al was ik een octopus achtig ding, dan nog kon ik mij niet in drieën splitsen.
Eigenlijk snap ik er niets van, waarom kom ik in dit soort situaties en zijn er dan geen handige gadgets die dit oplossen ?? offf............... ben ik voorbestemd als gadget??

Na een frustrerende nacht was ik eruit.
Ik ga met mijn vader naar mijn broer, mijn vader logeert daar en begeleid mijn broer naar zijn gesprek.
Dylan en ik checken in in een hotel in Dinant. check???-check!!!!
Dylan vond het een goed plan, hotel,zwembad,grotten,kastelen, lekker eten.
Mijn vader vond het ook een goed plan, wel wilde hij op zondag reizen ivm vrachtwagens voor
de Belgische grens, check??- shit!

Na nog een nacht was ik eruit, Tess hoeft alleen maar in de taxi op maandag, daarbij is mijn aanwezigheid gewenst maar niet noodzakelijk. Dus als ik alles klaar heb,besproken heb met alle betrokken partijen (Tom en Tess) duidelijk uitzet in een te volgen structuur dan moet het lukken check!

Nu nog een hotel. Binnen mijn budget kon ik alleen boeken met een creditkaart, daar kom ik achter rond middernacht na een avond zoek,kijk en vergelijk werk, en natuurlijk niet in het bezit van een creditkaart WUPPIE!!

Gelukkig kwam ook dat goed, bedankt lieve vriend!

Nu, laat op zaterdagavond heb ik alles op de rails,ik heb met mijn oudste dochter boodschappen gehaald, ben mee geweest naar kite surfen, heb mijn zoon begeleid naar de kapper, een wi spel gehaald met Tess voor haar laatste verjaardag geld, de auto omgetoverd van vuilniswagen tot enigszins aantoonbaar vervoer middel, bakken en tassen ingepakt, instructies gegeven, foto,s op een schijfje gezet voor Tess, een spelletje gespeeld en ontdekt dat ik nog had moeten hardlopen.  Goed, een mens kan niet alles, stel, stel nou dat ik morgen heel per ongeluk vroeg wakker ben, nou, dan zou het alsnog mogelijk zijn.

Ik denk dat het goed komt,weet je wat?, HET KOMT GOED!!!!

Mijn hart huilt

Tess is op vakantie, ze is aan het kamperen in de beeksebergen, super leuk natuurlijk!!
Tess stuurt mij een berichtje dat ze een zere enkel heeft, ai, meestal een teken van..........
vermoeidheid,onduidelijkheid,onrust.Ik bericht geruststellend terug, rustig aan, houd van je, nog een paar dagen, veel plezier, wie houd wie nu voor de gek???
Vandaag weer een berichtje, ik heb me gestoten, blauwe plekken, weer bericht ik terug.......
leuke dag gehad? Lekker gezwommen? nog een dagje dan ben je fijn weer thuis.
Ook vraag ik nog of ik moet bellen. Ze gaat slapen. Slaap lekker lieve Tess, ik houd zoveel van je,....ik maak me ook zorgen,wat is er aan de hand??? Meestal onbegrip, van Tess maar ook voor Tess.
Ik ben verdrietig. Er wordt te veel gevraagd, teveel verwacht, er is teveel onbegrip.

Wat moet ik, wat kan ik, wat zal ik.

Ik kijk diep in mijn hart, wat zegt mijn gevoel.
Het zegt dat mijn kind niet gelukkig is, ze is moe en voelt zich niet begrepen.
 Mijn hart leeft voor en met mijn kind.
Mijn lijf staat in deze wereld, in deze maatschappij.

Ik weet het niet,maar  mijn hart huilt.

Vandaag is buurman jarig, samen met een buurvrouw,haar dochter en buurmeisje gaan we op visite op hun vakantie adres. Na alle heerlijke zonnige dagen is het nu een beetje een trieste dag, al snel na aankomst begint het dan ook te regenen. We schuiven in onder de parasol, koffie en taart, de meiden gaan vissen, ze zitten droog in de boot. De andere dochter van buurman (en buurvrouw) komt ook,samen met haar vriend.
Tom arriveert met Stacy,Tess en Lea. vijf volwassenen, zes pubers,twee honden,een grote en een kleine boot,twee hengels, op een regenachtige dag. Bedenk je verhaal...........dat zou heel deprimerend kunnen zijn.

Zwemmende pubers,en buurman, twee vijfenveertig plussers in een roeiboot, een hond die het water in rolt en een dochter die hond er weer uit trekt, een amerikaan die niet kan roeien, een gierende puber die nog nooit een vis gevangen heeft,  autist krijgt vis bijna tegen het  hoofd, ........zo ging het verhaal, ik was erbij, wat kan het leven op een regenachtig dag toch heel mooi zijn. Ik heb in lange tijd niet zo gelachen!!

Schuld gevoel

Ik vind het zwaar, in deze "vakantie", die van de kinderen dan, wordt ik steeds overmand door een gevoel van verdriet.Het is niet een depressief gevoel, meer een gevoel van eenzaamheid en verdriet.
Mijn vader die niet op de verjaardag van Tess was, misschien eigenlijk niet belangrijk,maar wel voor mij.
Ik begrijp het ook, dat doet niets af van mijn gevoel. De sterf en geboorte dag van mijn broertje, ik stond daar nooit bij stil maar sinds ik meer inhoudelijk met mijn vader praat wel. Het is niet mijn verdriet, ik voel het verdriet van mijn vader.Vandaag de huwelijksdag van mijn ouders, mijn vader stipt het aan, wat kan/moet ik zeggen? Ik ga vroeg naar huis, mijn dochter wacht op mij, schuld gevoel. Mijn vader zal er niet zijn op de verjaardag van mijn oudste dochter, hij gaat weer naar België naar mijn broer, ik ben verdrietig maar toon begrip, en ik voel me schuldig. En ik ben het zat, ik denk , pijns en pieker, wanneer is dat begonnen? Hoe kom ik eraf? Ik ben boos op mijn zoon, hij vraagt wat ik niet kan geven, een vader, hij is er wel maar vadert niet. Ik kijk moedeloos naar de vader van mijn kinderen die geen vader is, hij kan daar misschien niets aan doen, ik ook niet.Het voelt als wandelen in een doolhof zonder uitgang.
Mijn collega,s vinden mij een leuke moeder, ik ga naar Walibi, trotseer de achtbanen, mijn dochter komt "helpen"op mijn werk, ik ga naar de zee met mijn dochter en zoon zodat ze kunnen kitesurfen, ik skeeler midden in de nacht met mijn dochter die af wil vallen (ik trouwens ook) . Ik geniet er ook nog van , mijn schuldgevoel draag ik mee, in mijn rugzak, ik zoek naar een plek om mijn rugzak achter te kunnen laten en weer spontaan mijzelf te kunnen zijn, een leuke moeder, zonder schuld gevoel.

Een zomer impressie

Geen hangmat

Week twee van mijn vakantie is anders dan week één, deze week geen relax stand.
Leuke bezoekjes bij lieve mensen, mijn sociale contacten zijn weer enigszins op orde en dat bevalt goed!
Ook is Tess thuis, ik winkel,puzzel,vis en relax op Tess haar "rust"momenten, gelukkig zijn die er regelmatig en blijf ik dus de "leuke"moeder. Dylan zijn vriendinnetje is geweest en wat was het gezellig, mijn (vervelende) puber transformeerde naar een vriendelijke hulpvaardige knul, helaas is vriendin weer weg en is de transformatie weer teniet gedaan. Ik weet nu wel dat het leuke gezellige mannetje nog ergens aanwezig is.
Gelukkig komt ze waarschijnlijk weer en blijft dan langer.LEUK!
De vloer wordt ondertussen geschuurd en gelakt, gelukkig doen we dat eens in de tien jaar, na één dag koken op de skottelbraai hield ik het vandaag voor gezien, vandaag had de frituurpan dienst.
Morgen mogen we weer in de kamer en in de keuken (uur of vijf is de prognose)
Ook morgen nog een leuk sociaal contact, op bezoek bij collega met baby! Samen met mijn gezellige collega,haar baby en natuurlijk Tess.
Morgenmiddag heb ik een "rust"moment van Tess,ze gaat naar ût&thûs.
Mijn vader gaat naar België, daar ben ik boos over want Tess is vrijdag jarig en Pake is dan nog niet terug,
van familie moet je het hebben (dat is sarcastisch)
Daar wijdt ik nog een ander blog aan. Gelukkig zijn leuke lieve vrienden in dit leven!
Ondanks mijn boosheid,die eigenlijk gericht is op mijn broer,gaan Stacy en ik poetsen in het huis van mijn vader (géén hangmat tijd).
Donderdag na de boodschappen ga ik het weer proberen, in de hangmat, met boek.
Dan lukt het vast!

Drie dagen camping life, een paar maanden geleden kon ik niet geloven dat het leuk/gezellig kon zijn met mijn oudste dochter. Ze is haar "dip"te boven,wat hebben we gelachen!

Veel hebben we gepraat over "vroeger", wat is vroeger?
Rijdend door het Drentse landschap,vertelde ik haar waar ze als kind eens was geweest, kabouterland,Dwingeloo,duinezathe, westerbork.

Ja,nu ik het zie weet ik het weer!

Samen gingen we naar het buitenmuseum van Ellert&Brammert, iets wat ik mij enige tijd geleden al helemaal niet kon indenken.
Welke puber gaat nou met haar moeder naar Ellert&Brammert.
Het museum was niet geweldig maar de ervaring onuitwisbaar.

Stacy heeft ervaren dat herinneringen  niet altijd zijn wat ze lijken  maar soms even moeten worden opgefrist (vooral leuke) Het leven is niet alleen moeilijk en zwaar.

Ik heb geleerd dat mijn herinneringen anders zijn dan die van mijn kinderen, niet meer of minder waar. Ee goed begin van de vakantie!!

En weer herinneringen rijker.

Dubbel

Tess is naar Bio, ik mag van Tess niet kamp zeggen, het heet Bio- Arnhem.
Dus, Tess is naar Bio, samen met mijn vader heb ik Tess vrijdag naar boerderij kleurrijk in Oude Mirdum gebracht, Tess "woont" hier van maandag tot vrijdag, vanuit Kleurrijk gaat ze op vakantie, een hele week.
Zo dubbel! Ik ben blij voor Tess, een week genieten, zwemmen,snoezelen,naar de dierentuin.
Ik ben ook blij voor mij, een week "gewoon" kunnen doen wat ik wil, zonder na te hoeven denken,zonder aanpassingen, zonder duizend vragen. En toch...., ik mis mijn Tess, nu al!
De autist in mij snapt er niets van, Tess is twee dagen thuis en gaat dan weer weg. Nu is Tess na één nacht alweer weg, ze blijft ook nog eens zeven nachten weg. Lea, Tess haar boemer snapt het ook niet.

Deze dag is bijna voorbij, nog zes te gaan, morgen ga ik plannen, en genieten, van mijn dagen zonder Tess.
Want als Tess er weer is heb ik wéér last van mijzelf,dan moet ik mijn ritme aanpassen.
Hoe mutsig kan een moeder zijn !

Afscheid en nieuw begin.

De vakantie is begonnen, donderdag nam mijn zoon afscheid van zijn basisschool periode.
Op weg naar een nieuw begin.

Gemengde gevoelens, afscheid van een veilige haven, een plek waar men hem kent, zijn verhaal kent.
Waar hij opgegroeid is van kleuter tot puber.
Een school periode die gelijk staat aan "a lifetime", wat heeft hij daar veel beleefd, en wat hebben
ze daar veel met hem beleefd, ups and downs.
Nu gaat hij een nieuwe periode in, een nieuwe levensperiode, een nieuw begin.
Hier is hij "gewoon"een brugpieper, een beetje een uit de kluiten gewassen pieper maar des al niet te min, een brugpieper.

Ik denk dat dit heel goed voor hem zal zijn, hij is wie hij is, Dylan.
Natuurlijk is zijn verhaal bekend, hij is tenslotte een rugzak leerling,
maar een papieren verhaal heeft minder inpakt dan het zien van de strijd van een
kind met kanker.

Ook ik kan opnieuw beginnen, het afscheid van de mensen die mijn zoon
en ons zo gesteund hebben in de moeilijkste jaren van ons leven is best heftig
geweest. Jaren heb ik gedacht hoe moeilijk dit zou zijn.
Uiteindelijk viel het mee. We gaan allemaal verder, de herinneringen blijven,
herinneringen aan bijzondere mensen,bijzonder mooie mensen.

Straks komen er nieuwe mensen in zijn leven, een "nieuw"stuk leven.
Maar eerst..................vakantie!!!!

Zo goed

Ik heb al lange tijd niet geblogd, ik zal verklappen waarom.........................
het gaat al te lang te goed!
En nu denk ik,  als ik maar héél stil mijn weg vervolg, dan blijft het
zoals het nu is.
tot nu toe lijkt het te werken,eigenlijk durf ik de stilte niet te
doorbreken,je weet namelijk maar nooit.

Het is bijna vakantie,
Tess doet het goed op school, gesprekken zijn geweest.
Tess heeft haar verjaardag gevierd, cadeautjes voor de
juffen gegeven, vakantie data,s vast gelegd.
Alles op tijd en zonder stress.
Vrijdag gaat ze een week naar Bio (ik zeg kamp maar dat mag niet)
De spullen liggen klaar,alles,ligt klaar,alles!

Stacy gaat naar het tweede jaar, niet zonder slag of stoot,
maar ze gaat!
Ze heeft een baantje,oppas werk,haar leventje op orde en
ze is blij.

Dylan gaat naar het voortgezet onderwijs, hij heeft z,n boeken,tas,
agenda en alle benodigdheden besteld via internet,ik hoefde alleen
te betalen. No Stress!

Tom gaat weer coachen bij Aris, hij heeft een nieuwe laptop
gekocht en is blij.

En Ik?? ik beweeg mij heel langzaam en in stilte voort, deze rust en tevredenheid
wil ik niet doorbreken.
Ik heb nog steeds een baan, ben al een weekend op de camping geweest.
Heb straks twee weken vakantie, mag op Rocky de papegaai passen.
Heb dan nog een week vakantie, wordt blij van logeer hond Famke.
Ga vast nog naar de camping en heb een tablet besteld.

Met mijn vader gaat het goed, hij is mager maar blij en gaat vrijdag met mij mee
Tess naar Bio brengen.

Dus beweeg ik mij voort, stil en zacht en ik hoop, ik hoop dat alles zo nog
een poosje voort kabbelt.
Ik geniet ook, van de stilte en de rust!

Potverpielekes,we lijken wel een normaal gezin!

De tandarts

Vandaag deel twee van mijn bezoek aan de tandarts.
Kies één is eruit en het gat zo ver dicht gegroeid dat ik weer kan kauwen.
Nu dus tijd voor kies twee.
Vol vertrouwen schoof ik de tandarts stoel in, kies één was een makkie en kies
twee zou nog eenvoudiger zijn.
Ik had al spijt dat ik meer dan een jaar met "zere"kiezen rondliep.
De verdoving sloeg gelijk in, de hele bovenkaak gevoelloos.
Mijn mond zover open dat er een tennisbal in paste,
de tandarts ging met zijn gereedschap in de weer, er klonk luid gekraak
en even dacht ik aan het scheuren van mijn trommelvlies, maar nee,
met veel gekraak brak mijn kies in drie stukken, deel één hield de tandarts in zijn
knijptang, deel twee en drie bleven zitten waar ze zaten, in mijn bovenkaak.
De tandarts vloekte niet, dus raakte ik niet in paniek.
Een heel scala aan gereedschap werd uit plastic steriele zakjes getrokken,de boor kwam eraan te pas,
eindelijk kwam er nog een stukje kies uit.
Het laatste stukje dook verder in zijn holletje,boog zijn hoofdje en bleef zitten waar ie zat.

Nu moest de kaak chirurg eraan te pas te komen.
Nog steeds vol goede moed (alles was nog verdoofd) gingen buuf (ondersteuning)
en ik op weg.De eerste domper kwam direct, niks niet om één uur, wachten op een gaatje in het schema,
ik wilde nog vertellen dat ik al een mega gaatje in mijn mond had maar dat durfde ik toch niet.
Om half twee was daar dan dat gaatje, helaas was het heel klein want na een nieuwe verdoving ging de kaakchirurg weer weg. Geduldig keek ik om mij heen, stiekem las ik de gegeven op de computer, mijn tong raakte verdoofd, ik wilde wel even in de spiegel kijken, toch maar niet, stel dat de chirurg net binnen zou komen en ik daar met mijn tong tegen de spiegel stond,wat moest die man wel denken.
Na twintig minuten ging maar neuriën en een beetje stampen op de grond, misschien waren ze mij wel vergeten. Mijn hele tong en onderkaak waren ondertussen verdoofd, het neuriën lukte niet meer zonder dat de flieber op mijn vest drupte. Ik hield ondertussen wel een behandel kamer bezet, wat zou dat wel niet kosten? Gelukkig kwam er na een half uur een assistente, nee, ze waren mij niet vergeten, "nee,nee, dacht ik, twee kopjes koffie en een paar koekjes, en ik maar eigen bijdrage betalen.

Ik vertelde de chirurg nog dat mijn bovenkaak waar het stukje nog zat niet verdoofd aan voelde, maar daarvoor had hij geen tijd. "ik doe toch niet zoveel,was zijn commentaar". Ik dacht nog......hier gaat iets fout,heel erg fout! En,ja,hoor!!! Na drie minuten pulken gaf  meneer de chirurg het op.!!!
DRIE MINUTEN!!!  Een half uur om een verdoving in de verkeerde kaak in te laten werken, uren later kwijlde ik nog op mijn vest, parkeergeld, een eigen bijdrage van heb ik jou daar, en DRIE MINUTEN van de chirurg zijn tijd.


Het stukje wordt ingekapseld of afgestoten. Als het wordt afgestoten dan komt het los en kan het verwijderd worden, Dat zei hij !! Ik ben toch zeker malle eppie niet! Geen kaakchirurg meer in mijn mond, hij gaat ze,n geld maar over de rug van een andere onnozele verdienen.

Mocht ik ooit weer bij de kaak chirurg komen, dan lik ik lekker aan zijn spiegel en ga spelletjes spelen op zijn computer, en ik slurp lekker stiekem aan het lachgas, eigen schuld dikke bult!

Mijn broer heeft geen rimpels!

Mijn broer woont in België, zijn vriendin woont in Duitsland.
Als hij iets nodig heeft in Nederland dan komt hij langs, hij logeert
dan bij mijn vader.
Zo ook zondag, rond zes uur gaat de telefoon, mijn vader,
of ik ook iets van mijn broer gehoord heb.
Nee, mijn broer probeert mij regelmatig te bereiken via skype maar deze keer
niet. Ik moet eerlijk toegeven, ik doe het geluid van de computer uit en kijk snel weg
als mijn broer inlogt, dat is niet aardig. Ik wil een excuses aandragen maar doe dat toch even
voor wie mijn blog leest en mijn broer niet kent. Mijn broer heeft hersenletsel,dat is natuurlijk triest,lastig
en daar kan hij niets aan doen, het gevolg is dat hij alles,alles,alles, meerdere keren verteld,verteld,met heel veel herhalingen en daarbij niet altijd de juiste woorden kan vinden en deze dan met veel woorden omschrijft.
Ook daar kan hij niets aan doen, ik ook niet,anders zou ik er wel iets aan doen.
Mijn vader vraagt zich af of hij rekening moet houden met het eten, gelukkig kan ik hem gerust stellen, nee,dat hoeft niet, eet gerust, mocht hij nog komen.... dan kan hij een pizza halen....of chinees.
Een uurtje later bel ik terug (bijzonder,hoe soms mensen je leven beheersen) nee,nog niets gehoord of gezien, Ik bel niet zegt mijn vader nog dapper, dan zegt hij straks, ouwe,je bent in de war, ik kom volgende week. (wie heeft er nu hersenletsel,letsel) Nog voor ik antwoord kan geven komt de Dodge van mijn broer
het grasveld op gereden en velt bijna onze basketbal standaard, hij is er!gezellig.
Hij komt binnen en begroet iedereen joviaal, voor mij heeft hij een leertje meegenomen voor het hangertje van mijn moeder, voor Dylan deodorant in mijn favoriete geur, meteen afreken. Hij zit krap bij kas, als hij genoeg geld heeft zal het rollen, en betaald hij alles.Binnen een krap uur verteld hij drie keer hetzelfde verhaal en drinkt twee biertjes, we lachen met hem en we lachen om hem, eigenlijk lachen we hem ook uit maar dat maakt voor hem geen verschil. Ik kijk hem aan en dan zie ik het.....hij heeft géén rimpels!!!!
Ik kijk nog eens goed, hij is twee jaar ouder dan mij maar heeft echt geen rimpels, dat kan door twee dingen komen, veel bier of geen zorgen, of allebei, ja, dat denk ik, allebei!
Mijn broer leeft zijn leven, hij houd geen rekening met anderen, leeft met de dag (of halve dag en halve nacht) doet wat ie doet en hij lacht, hij rookt,hij drinkt,en iedereen lacht met hem mee.
Omdat hij al die dingen zo goed doet heeft hij geen rimpels! 

En mijn broer zijn lachende hoofd staat nu al 15 minuten voor mijn neus want hij probeert mij te bereiken via skype (gratis) Nee, ik voel mij NIET schuldig. Ach, ik zeg toch maar even dag, wie weet is er iets.

Eten met Tess

Deze vrijdag eten Tess en ik samen, bloemkoolschotel.
Dit hebben we maandag ook gegeten en is één van Tess haar favorieten,
Wat er over is eten we dus weer als Tess weer thuis is, vrijdag dus!
Makkelijk voor mij en duidelijk voor Tess.
Vanavond eten we samen, Dylan gruwelt van bloemkool (en vele andere "groenten")
hij maakt dus zelf pizza, zijn vrijdag avond maaltijd.

Tess ruilt nog even de borden om (er zit een scheurtje in één)
ook het bestek komt precies, alléén platte handvaten.
Tess wil rechts uit de schaal,ik neem dus links.
3 happen verder (ik het dubbele) vind Tess de bloemkool
niet warm genoeg,ze doet haar bord in de magnetron, héél
langzaam neem ik nog een hap, zodra ik klaar ben wil
Tess namelijk niet meer eten.
Tess neemt nog twee happen en zegt, "ik ben vol",
de rest bewaar ik voor morgen!
Ik neem nog een paar happen, onze maaltijd is ten einde.

Het was heerlijk!, zegt Tess.
Ik knik, ja,het was heerlijk en zo lekker vlot.

Een hectische week

Een hectische week, ik ben rusteloos en verdrietig.
Dat rusteloos heeft een voordeel....ik krijg veel gedaan!
Ik heb nog nooit zo vroeg Tess haar taxi vervoer aangevraagd.
De was is gedaan, het huis schoon, ik heb zin om naar het werk te fietsen
(alleen het weer zit niet mee en vandaag had ik ineens vrij)
Ik ben voor mijn vader naar het gemeentehuis geweest en heb een kies laten
trekken (dat was geen keuze )
Ik heb maanden achterstallige post weggewerkt (niet weggegooid)
Vandaag ben ik begonnen in een boek en ik heb al dertig bladzijden gelezen.
Dat kon omdat ik vandaag ineens veel rustiger was en ook minder verdrietig,
vraag me niet waarom of hoezo want ik heb géén idee!
Het voelt goed.
Gisteravond ben ik naar mijn vader geweest, de vele vrije dagen brengen mijn ritme
in de war, vanavond ga ik niet, en dat vind ik fijn.
Ik ben thuis samen met Dylan, het huis voelt ontspannen, lekker de kachel hoog en met
de voeten op de bank.
Ik moet leren genieten van wat ik heb,niet van wat ik zou willen.
Morgen nog een vrije dag en geen plannen.

Fiets

Vandaag ging ik op de Fiets!
Eerst heb ik nagedacht, op de buien radar gekeken, met mijn vinger omhoog in de lucht gevoelt waar de wind weg kwam, nog eens nagedacht, gekeken of mijn fiets rij klaar was, en toen, toen heb ik besloten.........
ik ga op de fiets!!
Ik wilde steeds al op de fiets en ik ben ook al één keer op de fiets geweest.
7,5 kilometer. Ik denk dat ik meer moet bewegen, voor mijn conditie,voor  
"spek"reductie, om benzine te sparen en ook voor het milieu.

Het zonnetje scheen en ik ging heerlijk,
Ja, ik ga vaker fietsen héérlijk, zonnetje
in het gezicht, wind in de rug,kwakende eendjes op de achtergrond,en deze keer werd ik niet ingehaald door een bejaarde dame met trap ondersteuning.
Toen ik om vijf uur naar buiten keek dacht ik ineens iets anders,
S..T, het regent !!!
Gelukkig ben ik stoer, de uitnodiging van twee collega,s sloeg ik af,
ik ga fietsen!!
Enigszins nat van de regen maar flink bezweet kwam ik thuis, dit ga ik vaker doen!

Knap lastig.

Donderdag avond ben ik alleen nog naar de meneer met de gave geweest, ik wilde ook zelf nog even een paar dingen vragen. We deden de kaarten, het was heel bijzonder en zo confronterend.
De avond was geweldig, wat een bijzondere man, veel stof tot nadenken. Eigenlijk wist ik wel hoe ik in het leven sta,wat mijn doel is. De weg er naar toe is echter een gevecht. Positief blijven is een goede optie.
Onderweg naar huis heb ik genoten, van het gesprek, de waarheden, mogelijkheden, en de strijd, iemand om mee te delen zonder oordeel, zonder oplossingen, gewoon een luisterend oor.
De volgende ochtend kwam de klap, de tranen en het besef, ik kon alleen nog denken in onmogelijkheden.
Wat moet ik doen? Waar kan ik heen? Hoe moet het verder?

Ik weet het nog niet, dóór, dat moet, de moed niet verliezen, positief zijn, geloven in mogelijkheden.
Ik ben nog steeds in een dip, een dag als moederdag doet daaraan natuurlijk ook geen goed.

Gelukkig heb ik ook tips gekregen, sporten en iemand zoeken om mee te kunnen praten, dat is concreet, daar kan ik iets mee en dat ga ik ook doen. Ondertussen ben ik blij naar deze meneer geweest te zijn, ook al voel ik me als overreden door een wals. Er is hoop!

Modern communiceren

Met mijn zoon verloopt de communicatie stroef.
Hij valt in de categorie man, ik in die van vrouw,
veel dingen die hij doet of zegt , beluister ik met opgetrokken wenkbrauwen,
alsof hij een buitenaardse taal spreekt.
We zijn allebei taalvaardig, helaas spreken we niet dezelfde taal.
Eerlijk, vaak begrijp ik geen woord van wat hij bedoelt.
Omdat ik hem niet snap en dat wel graag wil, en, omdat het mij
frustreert dat ik niet begrijp wat hij zegt, wordt ik boos, boos op hem en mijzelf.
Dat bevorderd onze communicatie niet, we schreeuwen, verwijten of gooien met deuren.
Ik zou beter moeten weten, non verbaal mopper ik na, ik rol met mijn ogen, schud met mijn hoofd
en doe vast nog meer niet zo pedagogische dingen waarbij ik hoop dat hij het niet door heeft.
Heel fout!
Iemand met bepaalde gaven gaf een tip, communiceren via schrift.
Ja, en hmm, knikten mijn zoon en ik, ja, dat zou kunnen.
Ik geef toe, ik zag er geen mogelijkheid toe, Mijn zoon en ik naar elkaar schrijven!
Mijn zoon houd niet van schrijven,trouwens hij schrijft onleesbaar, zo praat hij ook.

Maar, tot mijn verbazing en eigenlijk ook trots, begon mijn zoon een gesprek via skype!
Ik wist niet dat dit kon maar je kunt elkaar dus een berichtje toesturen.
Goed, inhoudelijk ging het over een nieuwe hobby en wel motorcross, dus niet mijn
"vrouwen"dingen, zoals wat houd je bezig en waarom doe je wat je doet, maar, ik snapte hem wel.
Hij werd ook boos en typte gvd, omdat ik het niet hoorde,stoorde het ook minder, ik stuurde een
kotsende smile, waarop hij weer reageerde.
We kwamen tot goede afspraken en uiteindelijk kwam mijn zoon naar boven om mij een kus en knuffel te geven. Ach, inhoudelijke raakte het geen doel maar ik moet toegeven, het moderne communiceren is zo gek nog niet.

Tussen de lijnen.

Ik vind het leven even moeilijk, ik denk dus veel en kom tot weinig.
 ik las een verhaal over het leven, het leven is een film, je leeft het niet zelf,
volgens mij wordt je dan geleefd. Dat zou kunnen kloppen.
Het begon met de verjaardag van mijn vader, het cadeau kon zijn waardering niet
krijgen, of wel, dan was mijn interpretatie fout. Maakt ook niet uit, ik was de enige die daar over nadacht.
De ochtend kwamen we door, ivm het overlijden van de buurvrouw was de bbq bij ons, ik taxi mijn vader en broer heen en weer en de avond was gezellig.

Tom en Tess zijn een paar dagen weg, het is rustig in huis en dat vind ik fijn. Ik werk en Dylan red zich thuis.
Ook Stacy komt nog even thuis, Tess is er ook weer en dan denk ik weer dat het gezellig hoort te zijn.
Ieder doet zijn/haar ding, ik ben toch niet zo blij en leg mij er dan makkelijker bij neer.

Ik wil duidelijkheid, wat wordt er van mij verwacht? Het lezen tussen de lijnen wil ik niet meer,dat kost veel energie en denkwerk,trouwens het werkt ook niet,het blijft gissen.

Stacy vind het leven niks, school niks,kamer niks,te weinig geld, was ik maar weer vijf, geen zorgen gewoon leven. Vijf wordt je niet meer, je zou terug kunnen kijken,genieten van wat eens zo mooi was.
Toen je vijf was keek je naar wat je had,niet naar wat je niet hebt,daarvan had je nog geen weet.
Als je kunt kijken naar wat je hebt dan realiseer je je hoe groot de berg met hebben is, hoe positiever je kijkt hoe groter de berg is. Stacy kan dat niet, nu nog niet. Ooit zal ze terug kunnen kijken en zien hoeveel bezit ze heeft. Volgens mij maakt ze haar rugzak verschrikkelijk zwaar,dingen waar ze ooit weer afscheid van zal moeten nemen om haar rugzak te kunnen blijven dragen.
Ook mijn rugzak lijkt zwaarder, ik probeer mijn dochter mee te nemen op sleeptouw, even tot ze zelf weer verder kan.

Feest?

Morgen is mijn vader jarig,hij wordt 67 jaar, twee jaar geleden zouden we groot feest hebben, dat ging niet door door het overlijden van mijn moeder. Toch was er veel bezoek. Nu twee jaar later komt er nog een handje vol mensen, dat zijn dan ook de mensen die er toe doen. ik vind het triest, beloftes aan mijn moeder, we blijven Ruurd trouw, ach zo werkt het dus niet! Mijn vader doet het niet veel, dat zegt hij en is misschien ook wel waar. Ik zie altijd op tegen deze dag, mijn broer is er, dat is fijn maar soms ook lastig, mijn broer leeft voor zichzelf, hij komt en verteld mijn vader dat hij voor de auto races komt , ik hoor dat en het raakt mij, mijn vader zal geen woord tegen mijn broer zeggen maar ik heb wrok. Mijn vader zijn buurvrouw is vandaag overleden, dat raakt hem diep. Hij belt of we de BBQ bij ons kunnen doen, anders vind hij het zo sneu voor de buurman, en gelijk heeft hij.Ik weet niet zo goed raad met mijn gevoel, wat brengt de dag?
Spanning bij mij en dus zal ik blij zijn als de dag over is!

Zo kan het ook!

Vrijdag ochtend om kwart over zeven zat Tess in de taxi naar school.
Tess was "gewoon"opgestaan, had gedoucht en gegeten, ze was leuk gekleed
en haar haar was geborsteld. Wow, als het weekend ook zo zou verlopen was dat een primeur!

Rond kwart voor negen vertrok ik met Dylan en Stacy op weg naar Utrecht.
Dylan ging naar een vriendin, Stacy en ik bleven in een hotel.
Nog maar net onderweg ontdekte ik dat ik mijn laptopje en agenda was vergeten,
hmm, omdat ik mij druk maak om de spullen van de kids vergeet ik mijn eigen.
Hiervan geleerd......laat de kids hun eigen zooi meenemen, dan kan ik ook mijn eigen mee nemen!

Ik heb maar twee keer de afslag gemist, iemand bemoeide zich met de tomtom en kletste door de tomtom heen. Gelukkig kun je Beusichem op meerdere manieren bereiken en bleef afstand en reistijd gelijk zodat we keurig volgens afspraak om elf uur arriveerden. Na een kopje koffie hebben we Dylan achter gelaten en zijn we richting Utrecht vertrokken.
Omdat het regende zijn we eerst bij IKEA gestopt, vervolgens door gereden naar het hotel om in te checken en verder met de bus naar het centrum. Stacy kon goed slagen, een nieuwe outfit, alleen schoenen ontbraken nog, uiteindelijk heb ik nog een trui gekocht, had ik toch nog iets.

Na een broodje zijn we naar de sauna vertrokken, het was heerlijk, wat een luxe om dan zo in bed te kunnen stappen.
De volgende ochtend na het ontbijt ging Stacy nog even slapen, ik heb met de deur open "buiten"gezeten.

Ondertussen mij afvragend hoe het Dylan zou vergaan, hij gaat eigenlijk nooit logeren en vind veel dingen spannend. Ik had steeds verwacht dat hij op het laatste moment af zou zeggen. Toch stoer en hoopgevend, dat hij wel is gegaan.
 Om twaalf uur hebben we uit gecheckt en zijn via IJsselstein naar ...... (ehhh) vertrokken, ook hier nog een spijkerbroek gescoord en Stacy haar zo gewenste schoenen.
Dylan en zijn logeer familie waren op het hockeyveld waar we elkaar zouden treffen.
We waren uitgenodigd voor het eten, gezellig!
Dit eten vond plaats in een pannenkoek huis, heerlijk en zo leuk.
Na een kop koffie vertrokken we terug naar Friesland.

Dylan had het erg leuk gehad, Femke haar vader lijkt de broer van Mister Bean, wat een leuke man!
Femke haar moeder, een lieve slimme vrouw, een "gewoon"gezin.
Ze hadden met elkaar een leuke tijd gehad..

In het pannenkoekhuis realiseerde ik mij ineens dat het zo eigenlijk hoort, ontspannen en plezierig.
Dit was wat ik mijn kinderen zo gun en waarvan ik mij dan realiseer dat ze het missen.
Deze vader ging met Dylan in mediamarkt kijken, hij vraagt dingen aan Dylan luistert, interesseert en respecteert. Ze lachen samen. Deze man liet mijn zoon in zijn waarde en maakte hem groot.

Op weg naar huis hoor ik Dylan dit benoemen, tussen de regels door, geen verwijt, gewoon een feit,
Lieve mooie bijzondere zoon, ik ben zo trots op je!!

Luizen leven

Eigenlijk vind ik dat stiekem, Tess heeft een luizen leven.
Er wordt vol liefde voor haar gezorgd, thuis, op boerderij kleurrijk en bij ût&thûs,
Tess is ook lief, mam,wil je met me knuffelen? Ik vind je lief! Ik hoor het met heel veel regelmaat.

Nu kwam daar nog iets bij, een luis op een zeer hoofd.
Gatver! luizen, Tess had luizen.
( gelukkig) was Tess bij ût&thûs, Janny heeft met veel geduld Tess ontluist.
En dat is een klus!! Niet alleen om de luizen uit haar haren te krijgen maar
ook omdat haren kammen héél erg vind, bij Tess doet dat zeer.

Omdat ik het niet heb hoeven doen vind Tess mij nog steeds lief.
Natuurlijk heb ik als brave moeder, boerderij kleurrijk en school
ingelicht, zonder schaamte trouwens, dat zou misplaatst zijn want
Tess stapt binnen en roept, "ik heb luizen!", alsof ze de loterij gewonnen heeft.

Vandaag kreeg ik een reactie van Tess haar juf, hmm,lekker op tijd,
bedenkende dat Tess al een luizenleger bezat na een week.
Haar reactie verbaasde mij:   Wat vervelend van die luizen. Hier op school wordt er op woensdag na de vakantie gecontroleerd en dit jaar nog geen luizen gehad.
WOW!!! Ja, héél vervelend van die luizen, gelukkig wordt er over TWEE WEKEN,
gecontroleerd!!!!!!!!!  Hopen dat ze de school dan nog niet over genomen hebben, wat een
briljant beleid!!!  Leve de luis, hoera,hoera,hoera!

Ach, laat ik mij niet opwinden, Tess is luisvrij en ik ben een ervaring rijker!

Kon niet missen

Zaterdag werd ik wakker, op zich is wakker worden al prettig,het was een tijdstip  waarop ik op andere dagen al wakker gerammeld zou zijn door de wekker, de zon scheen en het eerste wat ik dacht was, ik heb geen plannen, ik hoef niets!! Natuurlijk.de boodschappen, de was en andere dingen die vallen onder "noodzakelijk"kwaad. Lekker buiten aan de koffie, boodschappen, een broodje, samen met Inge de honden uitlaten, oke, even een tegenvaller dat Lea een toeval kreeg maar engel Renee haalde haar op met de auto en bracht haar thuis. S, middags nog even naar het tuin centrum. Vanaf daar viel mijn relaxte koffie in de tuin in het water, mistte ik mijn vader die langs kwam ennn voelde ik mij niet meer zo heel fit.
ik werd geveld door buikgriep, blehh! Gelukkig stelde Dylan niet veel eisen, was Tess uit logeren en Tom naar basketbal. Een nachtje bank en wc, het is weer eens iets anders. De volgende ochtend belde de logeer opvang dat Tess luizen had, gelukkig hoefde ik haar niet te halen, ze werd al ontluist (oh, heerlijk)
Een dag bijtanken. Gelukkig was de volgende nacht beter, duurt buikgriep meestal "maar"vierentwintig uur,
en heb ik goed geslapen. Vandaag hoefde ik maar een paar uurtjes te werken en dat lukte.
Ik ben in ieder geval goed uitgerust en vast wel een paar gram lichter!

Boeten

Ik ben door mijn baas op het matje geroepen, iemand moet boeten!
We zitten op een zinkend schip, malaise die crisis heet, iemand moet boeten!
Het personeel wordt opgestookt, er wordt gelogen en bedrogen, iemand moet boeten!
Helaas, niemand pakt het boetekleed, hoe nu?

Het prachtige bedrijf waar ik werk, waar fantastische mensen werken, mensen die houden van hun werk en vechten voor het behoud van het bedrijf, die respect verdienen, die geen vrije dagen op mogen nemen, die hun vakantie geld verspreid krijgen, dat bedrijf heeft het zwaar.

Onze directeur heeft het zwaar.
Maandag mocht ik op kantoor komen, iemand heeft schuld, het personeel wil niet op kantoor komen, durft, niet op kantoor te komen.
Ik begreep maar niet waar het verhaal over ging, mijn opleiding, dingen die zijn gebeurt, teveel samen gedeeld, liegen en bedriegen. Waar mijn herinneringen positief zijn, is dat niet wat wij delen.
Mijn kracht ligt op de werkvloer, ik houd van mensen.
Ik wordt verdacht van verraad ! Opstoken van personeel !

Dat deze volwassen mensen een eigen mening hebben,eigen keuzes maken is niet aan de orde,
iemand moet boeten!
Die iemand ben ik!

Ik heb mijzelf nog nooit zo gezien, of bedacht dat ik zo ben, mijn collega,s en vrienden ook niet, gelukkig.
Volgens mij moet ik ontslagen worden, overboord gegooid en gekielhaald, opgevreten door de haaien, het is een schande!

Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder zal gaan, morgen mag ik weer werken,met mijn fijne collega,s en lieve kindjes. Ik ben niet bang, ik heb geslapen en nagedacht, ik ben wie ik ben en dat is prima.
Ik lieg niet en bedrieg niet, ik ken de waarheid. Ik ben ook niet boos, mijn baas is boos en dat is jammer, dat creëert wrok.Niemand hoeft te boeten, communiceren,luisteren,delen,accepteren, samen strijden, mocht dat niet lukken dan gaan we met zijn allen naar..........de haaien!

Kind zijn.

Een poosje terug zat Stacy achter mij op de grond, ze bekeek foto boeken van haar jonge jaren.
Wat zou ik deze tijd graag nog eens doen,zei,Stacy. Ja, ik ook!
Van het vele voorbereiden, de slapeloze nachten met een onrustige Tess, de spannende momenten als er on- verwachte dingen gebeurden, zijn geen foto,s, ze zijn er dan dus ook niet. Het was leuk! Dat was het!

Opeens waren de kids groot, we hebben in de jaren van Dylan zijn ziekte veel leuke dingen gedaan, heel leuke dingen, ook daar zijn foto,s van. We lachen, de kinderen lachen en ik weet dat we genoten hebben.
Het voelt anders als ik terug kijk. Dit kan ik ook niet uitleggen, misschien dat mensen die dit mee hebben gemaakt hetzelfde ervaren maar dat weet ik niet. De lading is anders. Niet meer of minder maar anders.

Mijn puber jaren vond ik lastig, ik weet dat ik het niet zo heel leuk vond en dat ik ook de weg wel en beetje kwijt raakte. Waar moest ik aan voldoen ?, wat wilde iedereen van mij?
Uiteindelijk ging ik naar America, als ik het dan toch zelf moest uitzoeken, dan wilde ik dat alleen doen!
Mijn kindertijd was voorbij.

Door Stacy haar opmerking ging ik nadenken. Wanneer is "kind zijn", voorbij?

Op mijn werk ben ik dagelijks bij kinderen, ik geniet enorm van ze.
Kinderen, bewonderen en verwonderen, ze kijken, vragen, praten en lachen, ze zijn boos, stampvoeten en huilen, als ze moe zijn gaan ze slapen. Ze zijn wie ze zijn, dat mag, ik vind dat dat moet.
Zijn wie je bent.

Bij kinderen kun je het kind in jezelf weer tegen komen, we zingen luidkeels sinterklaas liedjes in de zomer, gras verven we rose en paars en blauw, we kliederen en knoeien, we lachen zomaar heel luid.
We blazen bellen in de roocevice, eten plakjes worst van het brood en doen er dan hagelslag op.
We stampen in de plassen zodat de modder ons om de oren vliegt.

Daar wordt ik blij van! Ik kijk vol bewondering en verwonder mij. Als de kinderen lachen, moet ik wel mee lachen, als ik een kind mag troosten slaat het de armpjes om mij heen, heel vaak zegt een kind, ik vind jou lief, zomaar. Ik hoef er alleen maar te zijn, te kijken,te luisteren,te lachen,te praten en te troosten.
Ik hoef niets te vinden,niets te denken, er zijn is genoeg. Er is één eis, puur en eerlijk, kinderen houd je niet voor de gek!

Ik mis het kind in mij! Ik mis het kind in de mensen die mij lief zijn.

Het kind in je is er altijd, soms is het verstopt achter de dingen van alle dag.
Mijn kind is verstopt en ik ben op zoek, ik wil lachen met de mensen om mij heen.
Vaak lach ik op mijn werk met mijn collega,s, we kijken op dezelfde manier naar de kinderen en genieten.

Mijn kinderen zijn nu pubers, Dylan begint net, we genieten van kleine dingen, we lachen om kleine grappen, zijn en mijn kind zijn geen vrienden, we begrijpen elkaar nog niet.
Tess is puber in leeftijd, kind in ontwikkeling. Puber hormonen zijn bijzondere dingen, ze werken met jaren niet met ontwikkeling. Tess bewonderd en verwonderd, zegt wat ze denkt, Tess is eerlijk en puur.
Tess brengt het kind in mij naar boven.
Stacy is de puber tijd bijna voorbij, het kind in ons had een tweeling kunnen zijn, we verven onze eigen kleuren. Op dit moment is ook Stacy het kind in haar kwijt, wat wordt er van haar verwacht?

Nu ik al een poosje heb nagedacht over het kind zijn heb ik ook bedacht dat niet ieder individu hetzelfde soort kind in zich heeft, mijn kind herinnert zich een leuke jeugd, veel vrijheid. Ik hoop dat mijn kids zich hierin ook herkennen en dit later terug kunnen vinden. Met mijn vriendinnen kan ik ook lachen als een kind, ons plezier heeft geen inhoud, gewoon plezier, misschien zelfs een ergernis voor anderen, mensen die een ander kind in zich dragen. Om mij heen kijkend, herken ik gelijk gestemden, ik herken het kind.

Sommige mensen zullen het kind zijn nooit zijn ontgroeid, ze zijn "groot" geworden maar kind gebleven.
Hier ga ik over nadenken, het lijkt mij ook niet prettig om "volwassen" genoemd te worden terwijl je volwassen "ik" nooit is gegroeid. Gossie, wat heb ik nu weer teweeg gebracht?

Terug lezen

Soms lees ik even terug op mijn blog, gewoon omdat ik denk, wat schreef ik toen?
Nu las ik "Thuis", ik moest huilen, ik herken de situatie direct en hoe treffend, dit blog was van 2011,nu op dit moment in 2013, is het weer precies zo,n moment.
Alles herhaalt zich,ik ben mij daar zo bewust van, moeilijke momenten wisselen af met prachtige bijzondere momenten.
Ik vind dit een moeilijk moment, maar vandaag was een mooie dag.
Carpe Diem, pluk de dag! Vandaag heb ik dat gedaan, koffie bij mijn vriendin monde uit in gezellig winkelen,een lekker broodje,een blije zoon (kreeg ook een lekker broodje) een rustige middag in de zon, met loge Rocky,die van zijn baasje langer mocht blijven omdat ik nog een vrije dag heb en zo van hem geniet!

   

Stacy kwam eten en ik heb vanavond koffie gedronken bij mijn vader.
Wat wel veranderd is, ik ben mij meer bewust van de "situaties", ik kies dus bewust voor de mooie momenten op de dag en de dingen waar ik blij van wordt.
Eigenlijk zijn dat ook maar eenvoudige dingen, een kop koffie in de zon, de honden en kat aan mijn voeten en rocky op mijn knie. Eigenlijk is het leven toch betrekkelijk eenvoudig, toch?

(mijn dochter heeft 5 keer gebeld, de telefoon niet gehoord, wel heb ik een lief berichtje gestuurd, dat ik van haar houd, dat ze morgen lekker vrij is en dat ik blij ben haar vrijdag weer te zien)
Eenvoudig.

Autisme is on(be)grijpbaar

Vrijdag middag kreeg ik het koud,heel koud,warm,weer koud,ohoh, ziek kan echt niet!
Van huis uit was ziek zijn niet acceptabel, ik heb mijzelf dat ook altijd opgelegd, ziek zijn kan en mag niet.
Dat is knap lastig, je miserabel voelen en zelf vinden dat alles toch door moet gaan.
Vrijdag, Tess en Dylan wilden wel kibbeling,gelukkig kun je dat kant en klaar halen bij de visboer,daarna maar vroeg naar bed, zaterdag rustig aan, de was....rusten, omrommelen....rusten,zo de dag wat door, Tess ging met Tom naar basketbal, dat scheelt voornamelijk veel moeten praten. S,avond wilde Dylan naar de bioscoop met vrienden, dat lukte prima, even met hem erheen lopen en weer terug leverde zweet op en een dikke dip. Ik wilde mijn oudste kind ook nog even zien, of ik kwam eten?? Nah,nee, ach,ik wilde haar niet teleurstellen dus nam ik haar mee naar sub way, volgende keer eten we weer samen. Ze at haar broodje met smaak, heerlijk,wat is ze lief,stoer en dapper! Thuis dook ik op de bank, gatver wat een ellende. Nog voordat mijn ogen dichtvielen ging de telefoon. De film was afgelopen,de mannetjes gingen nog even snacken bij subway, of ik ze kon halen. Nee, eigenlijk ging dat niet meer. Tom nam zijn telefoon niet op maar belde wel snel terug, helaas" hij zat in de rust", dan zat er niets anders op, op weg naar Leeuwarden!

Omdat Tess toch niet thuis was heb ik op haar bed geslapen. Zo kon ik een lampje aanlaten en in en uit bed mocht dat nodig zijn zonder iemand (Tom) tot last te zijn.
Hoe on(be)grijpbaar is autisme?? Tom was boos, "slapen we vanaf nu dus niet meer bij elkaar???",
als mijn ogen spiraaltjes hadden dan waren ze uit hun kas gevallen en er weer in gesprongen.
Ik heb de hele dag nagedacht hoe het zit, ik weet het niet,waarschijnlijk zal ik het nooit weten.
Morgen een nieuwe,hopelijk fitte dag.


 

Ziende blind

Tess heeft Stacy haar kamer gekregen, deze is lekker groot en zo heeft Tess ruimte om op de WI te spelen,
ze danst heerlijk,zo heeft ze ook nog wat beweging!
Tess haar kamer was nu "over", haha echt niet! Ik heb mijn buro en kast boven in deze kamer gezet, nu heb ik een eigen plek. het is genieten! De kamer is nog roze en ineens vind ik roze niet meer erg, maar heerlijk ontspannen. Ik heb Tom gevraagd te helpen met tillen, stom verbaasd was zijn vraag,"wil je niet bij mij zitten", NEE, dat wil ik niet! Ik heb behoefte aan een rustige opgeruimde plek om te werken,naar muziek te luisteren en met mijn voeten op het buro en koffie binnen hand bereik na te denken!
Dat heb ik niet gezegd, het kantoor waar ik zat was Tom zijn plek, heel vaak heeft hij gemopperd dat het zijn plek was, en ja, daar waar ik ben zijn vaak ook kinderen en beesten. Ik wil rust,plezier en ontspanning,met kinderen en beesten! Hoe kun je nou samen leven en wonen en blind zijn voor de ander?
heet dat dan ziende blind?  Daar ga ik maar van uit, ik weet dat als Tom eraan gewend is hij tegen anderen zal zeggen dat hij behoefte had aan rust, zo is het!

De paasdagen verlopen fantastisch, Stacy is thuis en dat is genieten! De eerste ochtend had Tom even een aanval, dat kostte een deur maar toen die er eenmaal uit was en Tom op zijn kantoor zat hebben we heerlijk ontbeten. Daarna verliep alles soepeltjes en heb ik in ieder geval genoten.
Gisteravond hebben we met elkaar gegourmet, altijd leuk en lekker, zeker handig met autisten en adhd-ers,je kunt gewoon eens even opstaan en gek doen, ook de honden waren aanwezig, onze buurhond deed gezellig mee en met z,n drieën lagen ze onder de tafel, voor mij het ultieme genot!
S,avond gezellig voor de tv. Het was jammer dat mijn vader er niet was.Stacy heeft hem gebeld en gezegd dat we hem erg missen, vanavond komt hij dan toch!
Ook checkte hij nog even in op skype, hij is eenzaam, daarom moet hij juist komen! Ik heb speciaal slagroom gehaald (voor de irish koffie)

Vanochten een luie start, lekker ontbijt en kopje koffie buiten in de zon, nog even heb ik luid gezongen, ik wil een vent die voor mij zorgt!!! Vervolgens heb ik hard gelachen, heerlijk in de zon met twee honden en een kat aan mijn voeten, ik ga toch ouder worden dan ik steeds gewenst had!
Tess kijkt nu tv, Dylan gamed, Stacy zit bij mij en kijkt foto,s, zo mooi kan het leven zijn!
oh, en Tom zaagt hout, paas maandag!

~*♥*~ Fly with me - Lena's song ~*♥*~

Lieve Mam,

Twee jaar alweer ben je niet meer bij ons, we missen je iedere dag.
Als dochter voel ik me soms zo eenzaam,zonder jou, zonder moeder,
alle kleine en grote dingen die we samen konden delen, mijn leven is zo
veranderd, we doen allemaal ons best maar niets zal meer hetzelfde zijn
of worden. Ik weet dat je over ons waakt en vaak bij ons bent, ik wil je graag
nog eens aanraken,voelen.
Neem me mee Mam, op een nacht,in mijn dromen en laat me zien waar jij nu bent!
Voor jou dit liedje, ik houd van je! XX

,Tis zo ,Tis

Tess bleef de hele week thuis en is nog thuis.
Ondertussen heb ik al wel een idee wat er aan de hand is,
juf vraagt nog steeds, ondanks ons uitdrukkelijke vraag dit niet te doen,
waarom Tess niet 5 dagen naar school komt, ook benoemd ze regelmatig dat Tess
met het openbaar vervoer zou moeten kunnen reizen.
Misschien heeft ze zelf nog een Tess in de aanbieding, die van mij wil ik graag oud zien worden!
Deze periode thuis doet haar goed, ze eet  prima, en kletst me de oren van het hoofd, gelukkig dat ze nog moe is van de bronchitis en regelmatig even slaapt. (kunnen m,n oren rusten)
Dylan ging braaf naar school en mopperde zelfs niet over het fietsen.

Zelf rommel ik dan ook prettig de dagen en weken door.
Op het werk is het wel chaos, ziekte,geen invalkrachten, niet extra mogen werken, maar in geval van nood ineens weer wel, dan geen vrij mogen nemen maar wel moeten nemen, snappen jullie het nog?
 Mijn collega,s en  ik snappen er niets meer van!
Morgen is de sterfdag van mijn moeder, ik was niet vrij maar had gewerkt voor een collega, toen was ik ineens wel vrij. Wat voelde het fijn om dinsdag de deur van het KDV achter mij te sluiten met de illusie bijna een week vrij te zijn. Helaas wegens ziekte moet ik morgen werken, ziek zijn is niet fijn, toch wil ik ook wel eens een paar ziektekiemen!   Maar Tis zo tis !

Balans zoeken

Vandaag was Dylan thuis, ziek...... voor hem is ziek, moe,heel moe.
Ik probeer hem nog te stimuleren naar school te gaan maar er is geen beweging in hem te krijgen,
ik raak gefrustreerd maar bel toch naar school,hier is geen beginnen aan.
Tegen de middag belt de zorgboerderij, Tess is waarschijnlijk ziek, ze klaagt, huilt en eet niet,
dus ga ik haar halen.
Op weg naar de zorgboerderij heb ik alle tijd om na te denken, Tess gaat dit weekend dus ook niet naar Ût&Thûs, dat zijn 4 dagen thuis, dinsdag avond is er paasviering, woensdag wil Tess dan thuis zijn, donderdag kan ze dan beter thuis blijven want vrijdag is ze weer vrij, als ik het bedenk moet ik al erg mijn best doen om alles op een rijtje te houden, voor Tess is dat dus nog meer onduidelijkheid.
Maar even zien hoe deze dagen gaan en hoe ik ermee om kan gaan, daarna denk ik wel verder.

Op weg naar huis gaan Tess en ik even langs de winkel, Tess eet slecht en dus kopen we eten en drinken wat Tess lekker vind, ik overtuig Tess ervan dat je bepaalde zachte dingen kunt eten met keelpijn.
Poffertjes ,kaaschips en appelsap, niet het gezonde spul, calorieën wegen nu even zwaarder en gelukkig is Tess dol op fruit smooties. Tess begint direct aan de chips, morgen begint de lente verteld Tess, dan kan ik mijn jurk weer aan!!! Wat zou dat toch heerlijk zijn, lente, de jurk aan, ijsjes eten, buiten koffie drinken, fluitende vogels, ja, morgenvroeg wordt ik wakker en dan is het LENTE!
Als dat toch waar is......dan mag Tess wel TWEE weken thuis blijven!

Ondertussen twijfel ik toch een beetje aan Tess haar ziek zijn, "Je bent dus een beetje schoolziek"?,
probeer ik, "NEE"! zegt Tess " ik heb griep, ik had vanochtend 37,3 en onder mijn arm 36,2., koorts dus!". Ja, beaam ik, je bent ziek!

Ik heb nu nog plezier om mijn bijzondere kind met griep, nu maar hopen dat ze ons niet allemaal aansteekt.

Super en een deukje

De dagen zijn goed, de tijd vliegt voorbij.
Ik ben mij daar bewust van, "vroeger"dacht ik altijd, nu gaat het goed, vasthouden! Ondertussen weet ik dat het zo niet werkt, nu denk ik genieten!
Dat lukt aardig, terwijl op mijn werk faillissement op de loer ligt, er geen vakantie of vrije dagen opgenomen mogen worden, werk ik relaxed verder, wie dan leeft die dan zorgt.
Stacy heeft een nieuwe leuke vriend, ze eten,leven,koken,slapen, samen, heerlijk voor deze twee jongeren,
carpe diem!! Ook heerlijk hier, een blij kind is een ontspannen kind.
Tess, tsja, Tess, pijntje hier en daar, op donderdag wordt het zwaar en wil Tess het liefst naar huis, daar heb ik een oplossing voor...... beamen! Ja, het is zwaar Tess, maar gelukkig nog één nacht en één dag, dan vieren we dat het vrijdag is met iets lekkers bij de koffie!
Dylan heeft zijn winter dip, net als velen van ons. Hij heeft wel een voordeel......, ooit lang geleden was hij ziek, daar is ie nu nog moe van, voor hem is vrij-dag letterlijk, vrij- dag! het werkt nog steeds.
Tom is moe-deloos, da,s lastig voor hem.

Volgende week is de sterfdag van mijn moeder, ik heb nog nagedacht of ik er iets mee moest, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dat zelf mag bepalen, dan moet er dus niets!
Omdat ik gewerkt heb voor een collega heb ik deze dag opeens zomaar vrij, dat kan toch bijna niet toevallig zijn ? Ik "moest" vrij!
Handig, die kosmos.

Ik kan maar één ding concluderen, het gaat goed met mij!

Vandaar dat ik heb besloten om te gaan afbouwen met mijn pillen, ik denk ze niet meer nodig te hebben.
Nu weet ik al uit ervaring dat afbouwen langzaam moet gebeuren, dat doe ik dan ook maar.

Toch kreeg mijn blije gevoel deze week een deukje, mijn Amerikaanse zusje kreeg afgelopen week te horen dat haar kindje een neuroblastoom heeft, een zeldzame vorm van kinderkanker.
Dat doet pijn, wat zou ik graag bij mijn Amerikaanse familie zijn, iets kunnen betekenen, delen, zorgen,
Gelukkig bestaat de computer en is contact snel en mogelijk.
Voor nu stuur ik liefde en kracht.

Inzicht

Afgelopen week heb ik goed proberen te "voelen' naar mijn gemoeds toestand.
Dat is aardig gelukt denk ik, op maandag en dinsdag werk ik, maandag was een lange dag met aan het
eind nog een vergadering, samen met twee collega,s heb ik om half zeven frietjes gegeten, gezellig, de vergadering was om kwart voor negen afgelopen. Vermoeid maar voldaan kwam ik thuis.
Op dinsdag heb ik s,ochtends vrij, meestal slaap ik dan wat langer, heerlijk in een stil leeg huis, ik slaap niet diep maar ben mij bewust van mijn gedachten en van het feit dat ik niet gestoord wordt door een, mahaam !!. S,middags werk ik, ik geniet van de kinderen, hun plezier, gepraat, liefde en vooral ongekende nieuwsgierigheid en onbevangenheid. S,avonds ga ik naar mijn vader. Deze dinsdag was Tess thuis gekomen, normaal is zij in het logeerhuis, nu moest ze op woensdag naar de oogarts in het mcl.
Ik ben  blij, mijn lieve Tess.  Tess praat, vraagt, checkt agenda,s (ook die van mij) wil weten welke kinderen er op mijn werk waren, verteld ondertussen over Tom zijn agenda en basketbal, al gauw ben ik de draad kwijt, nee school is niet leuk, ze wil niet terug naar de andere school en haar lies doet pijn, ze heeft zich verstapt bij gym en vind gym stom, ze mag van Tom niet mee naar basketball want hij moet om acht uur weg naar Nieuwegein en dat is te lang, stage is niet meer leuk en te ver want dan doet haar knie zeer.
Ik ga naar bed. Tess komt vragen of ik een smoothie wil maken met appel,peer en banaan maar zonder mandarijn dat vind ze vies, ik doe een kussen over mijn hoofd. Mijn zoon gaat douchen, zachtjes komt hij binnen, hij fluistert welterusten geeft mij een kus en vertrekt naar de badkamer, zijn handdoek zit tussen de deur en hij open deze om met een klap weer te sluiten, en nog eens en nog eens, vervolgens zingt hij luid terwijl hij geniet van de warme stralen, na een poosje trommelt hij op de douche deur een ritme en eindigt met een luide gil. "Normaal " kan ik erom lachen, mafkees, heeft niet door hoe luid hij is. Hij komt nogmaals binnen en zegt, "slaap lekker" ik antwoord niet en dus geeft hij mij een kus en zegt nog eens, " slaap lekker" Slaap lekker, jongen.
Woensdag breng ik mijn zoon naar school, om half negen zit ik bij een vriendin op de koffie, hier kan ik gewoon vriendin zijn en ben ik zelfs om half negen welkom voor koffie. Tegen half elf moet ik naar huis, Tess moet uit bed en onder de douche. Ik stimuleer en motiveer, ik blijf rustig en geduldig. Dan haal ik Dylan weer uit school. Gelukkig heeft Tess gedoucht en kleren aan, nu nog haar kammen en tanden poetsen zodat we naar het mcl kunnen.  Op de terug weg vind Tess dat ze kipnuggets heeft verdiend, dat vind ik ook.
Op donderdag ochtend gaat mijn wekker kwart over zes, dat is niet helemaal mijn tijd, beter gezegd dat is helemaal mijn tijd niet, maar Tess moet om kwart over zeven in de taxi. Ik zal de details besparen maar mijn geduld was ver te zoeken, Tess ging niet opstaan, zere lies,knie, ze ging niet gymmen, de taxi kwam te vroeg ,school is stom en eten wilde ze ook niet! Gelukkig zat Tess toch op tijd in de taxi met een briefje dat ze niet hoefde te gymmen, ik geef haar een kus en ze zegt nog, "ik denk dat ik wel mee ga gymmen", super, zeg ik nog, met een rode waas voor mijn ogen. Brave Dylan stapt op de fiets naar school, dat is wijsheid.
Ik neem een kop koffie en denk aan het liedje van blof, hier is mijn huis. Een half uur te vroeg ben ik op mijn werk waar ik blij begroet wordt door zeven peuters.
Vandaag vrijdag is mijn "vrije"dag, ik geniet van mijn logeer papegaai, koffie, en vooral rust.
Om half acht huilt mijn zoon, hij heeft hoofdpijn en is moe, ik geloof hem, ik ben ook boos, waarom?!
Waarom wordt hij zo snel moe ?? Hij heeft twee keer naar huis gefietst en één keer naar school en terug,
moet ik hem geloven, of niet? Ik geloof hem en bel naar school, samen blijven we thuis. Ik ga nog even naar bed, hier kan ik denken. Mijn inzicht is pijnlijk, hoe ga ik hier mijn weg in vinden?